مبانی نظری افشا ریسک | مطالعات ISI

.مبانی نظری افشا ریسک

مبانی نظری افشا ریسک |تعداد صفحات: ۹ صفحه

مفهوم افشا ریسک

افشای ریسک تجاری به عنوان یک آزمایش طبیعی برای بررسی اثرات علی ریسک شرکت می باشد. افشای ریسک تجاری یک رژیم افشای جدید و مستقل است. معرفی اجباری افشای ریسک تجاری تاثیر منفی بر ریسک کل دارد. بین میزان افشای ریسک تجاری و ریسک کل یک رابطه مثبت بین شرکت‌ها و سال‌ها پس از شروع وجود دارد.، که نشان می‌دهد افشای اجباری ریسک تجاری بر افزایش ارزیابی سرمایه‌گذاران از ریسک شرکت تأثیر دارد. اگرچه این دو اثر یکدیگر را خنثی می‌کنند، اما اثرات افزایش افشای ریسک‌های تجاری بر کاهش هزینه سرمایه از اثرات افزایش ارزیابی سرمایه‌گذاران از ریسک شرکت بیشتر است(کیم و همکاران، ۲۰۱۸: ۴۱۳).

اصلاحات افشای مالی باید به اطلاعات مربوط به موضوعات پایداری و سایر منابع ریسک غیرمالی توجه کند. در این زمینه افشای داوطلبانه شرکتی، سفارش خصوصی سازی اطلاعات مالی، مشارکت سهامداران، تعیین کنندگان استانداردهای خصوصی از مهمترین مولفه های مرتبط با ریسک مالی در شرکت ها می باشد. این گزاره ها معمولا برای افشا ریسک در نظر گرفته می شوند.

مدل فعلی افشای ریسک غیرمالی، که عمدتاً بر اساس سفارش‌گذاری خصوصی است، ناکارآمد است. محافظت از سرمایه‌گذاران، تسهیل تشکیل سرمایه، و ترویج بازارهای منصفانه، منظم و کارآمد گزینه های اصلی برای افشا ریسک مالی در شرکت ها به حساب می آیند.

این نتیجه گیری مبتنی بر شواهدی است که نشان می دهد وضعیت فعلی افشای پایداری برای تجزیه و تحلیل سرمایه گذاری ناکافی است و این کمبودها عمدتاً مشکلات قابل مقایسه و کیفیت هستند که نمی توانند به راحتی با سفارش خصوصی برطرف شوند. هزینه‌های عدم اقدام آژانس برای سرمایه‌گذاران و شرکت‌های عمومی از گزینه های مرتبط با افشا ریسک در شرکت های تجاری می باشد(هارپر، ۲۰۱۸: ۴۰۷).

ادامه

برای ارزیابی ریسک‌های شرکت‌ها رویکردهای نوآورانه ای وجود دارد. این رویکردها از تکنیک‌های پردازش زبان طبیعی برای استخراج ریسک‌های شناسایی شده شرکت‌ها استفاده می کند. ریسک‌های مالی، استراتژیک، عملیاتی و خطر بر اساس چارچوب مدیریت ریسک سازمانی از گزینه های اصلی مطرح در خصوص افشا ریسک می باشد. هزینه های حسابرسی عامل مهمی در تعیین افشا ریسک می باشد.

حق الزحمه حسابرسی به طور معناداری و مثبت با ریسک‌های مالی، استراتژیک و عملیاتی خاص شرکت مرتبط است. این حق الزحمه حسابرسی است که تعیین می کند شرکت ها تا چه سطحی از اطلاعات خود را برای افشا آماده کنند. افشای ریسک متنی شرکت تحت تاثیر الزامات نظارتی گزارش‌دهی قرار دارد که این رویکرد در گزارش‌های سالانه شرکت مورد تایید قرار می گیرد(یانگ و همکاران، ۲۰۱۸: ۵۸۳).

افشای ریسک مالی و ویژگی‌های مالی شرکت دو موضوع متصل به یکدیگر می باشد. افشا از طریق تحلیل محتوای گزارش‌های سالانه معمولا شکل رایجی از افشا می باشد. شرکت ها در افشای ریسک مالی به دنبال ادغام های مالی در فرایند گزارشگری مالی هستند. اندازه شرکت، عملکرد مالی و نوع حسابرس به طور مثبت و معناداری با سطح افشای ریسک مالی مرتبط است.

افشای ریسک اطلاعاتی است که ریسک های عمده شرکت ها و تاثیر اقتصادی مورد انتظار آنها را بر عملکرد فعلی و آتی آنها توصیف می کند. این موضوع باعث اصلاحات نظارتی از سوی سازمان های دولتی مختلف و تنظیم کنندگان استانداردهای حسابداری شده است. افشای ریسک شرکت به بخشی جدایی ناپذیر از افشای تجاری تبدیل شده است.

ادامه

این کار شفافیت بیشتری را فراهم می کند و اعتماد سرمایه گذاران را افزایش می دهد. ارزیابی، مدیریت و افشای ریسک‌های مالی از گزینه های مرتبط با تقویت شرکت از دیدگاه گزارشگری مالی است. اتخاذ مدیریت ریسک سازمانی در ارزیابی و افشای ریسک، رفتار ریسک پذیری مدیریت را کاهش می دهد.

شرکت‌هایی که دارای چالش‌های مالی و نوسان قیمت سهام هستند، به احتمال زیاد گزینه های افشا ریسک را اتخاذ کرده و ریسک مالی خود را افشا می‌کنند. شواهد تجربی در مورد افشای ریسک مالی در زمینه کشورهای در حال توسعه نادر است. فرهنگ گزارش‌دهی سنتی نمی‌تواند اطلاعات کافی برای سرمایه‌گذاران در تصمیم‌گیری صحیح سرمایه‌گذاری ارائه کند.

این کار نیاز به افشا ریسک را بیشتر می کند. اطلاعات مربوط به ابزارهای مالی شناسایی شده و شناسایی نشده، اهمیت، عملکرد، رویه‌های حسابداری می تواند به بهبود در گزارشگیری مالی و افشا ریسک بیشتر منجر شود. ارزش منصفانه خالص و اطلاعات ریسک، و همچنین سیاست‌های شرکت برای کنترل ریسک از گزینه های مطرح برای افشا ریسک به شمار می رود(دی و همکاران، ۲۰۱۸: ۵۰).

افشا نادرست ریسک بالاتر به نوسانات بیشتر کمک می‌کند. نوسانات کمتر زمانی می شود که شرکت درآمد خالص مثبتی داشته باشد. این کار افشا ریسک را تقویت می کند. نوسانات بازده سهام تحت تأثیر بحران مالی قرار نمی‌گیرد و نگرانی‌هایی را در مورد اثربخشی افشای ریسک برای اطمینان بخشی به بازار ایجاد می‌کند.

ادامه

ارزش تعبیه شده تأثیر مثبت بر افشا ریسک دارد. ارزش شرکت بالاتر احتمال ارایه افشار ریسک در گزارشگری مالی را تقویت می کند. این کار به معنی شفاف سازی بیشتر برای شرکت های موفق می باشد. این یافته‌ها می‌تواند در کنار تصمیم‌های تنظیم‌کننده در مورد نظم بازار، انتخاب‌های شرکت را در زمینه ارتباطات و شفافیت هدایت می کند.

آنها همچنین پیشنهاد می کنند که افشای ریسک می تواند برای تقویت انضباط بازار استفاده شود. این موضوع باید به سایر متغیرهایی که به طور سنتی در مدل های نوسان بازده سهام و برآورد ارزش شرکت استفاده می شود، اضافه شود(مالافرونت و همکاران، ۲۰۱۸: ۱).

اندازه‌گیری میزان افشای ریسک عملیاتی به جریان نقد عملیاتی بستگی دارد. اندازه گیری میزان افشای ریسک عملیاتی معمولا براساس گزارشات مالی صورت می گیرد. درجه پایین افشای ریسک عملیاتی برای شرکت ها مسجل می باشد.

سطوح افشای ریسک عملیاتی و جریان نقدی برای تمامی شرکت ها با احتیاط بررسی می شود. تأثیر بالقوه افشای ریسک عملیاتی را بر جریان نقدی عملیات نیاز به بررسی دقیق تر براساس بازه های بلندمدت زمانی است(نوبانه و علیلی، ۲۰۱۸: ۱).

ریسک بازار در سال های اخیر اهمیت فزاینده ای در شرکت های مالی پیدا کرده است. افشای ریسک اهمیت استراتژیک برای کارایی بازارهای مالی و ثبات مالی کلی دارد. این نقش اساسی در تقویت نظم بازار و ایجاد اعتماد در روابط با سهامداران ایفا می کند.

شرکت ها در گزارش‌دهی ریسک بازار خود متفاوت هستند، حتی اگر مشمول الزامات نظارتی و استانداردهای حسابداری مشابه باشند. فضا برای بهبود جنبه‌های مختلف افشای ریسک وجود دارد و بینش‌های مفیدی برای تحقیقات بیشتر ارائه می‌دهد. افشای ریسک بازار در شرکت ها معمولا به ماهیت خاصیت ریسک تعریف شده بستگی دارد. یک مدل امتیازدهی ترکیبی را بر اساس شبکه های تحلیلی پارامترهای افشای ریسک را نشان می دهد(اسکانلا، ۲۰۱۸: ۵۳).

ادامه

تجزیه و تحلیل سطح افشای ریسک از گزینه های مطرح برای شفافیت گزارشگری مالی می باشد. کیفیت گزارشگری مالی می تواند بر افشا ریسک اثرگذار باشد. تفاوت بسیار بالا در افشای ریسک بین کشورها وجود دارد. گزارش در مورد برخی از انواع افشای ریسک به ویژه ریسک تجاری جابجا شده و ریسک نرخ بازده بسیار پایین است.

مکانیسم‌های حاکمیت شرکتی و هیئت شرعی فعال بر روی افشا ریسک اثرگذار می باشد. شرکت ها با مجموعه قوی‌تری از داده های شفاف به نظر می‌رسد اطلاعات ریسک بیشتری را افشا می‌کنند. عوامل دیگری که بر رویه‌های افشای ریسک شرکت ها تأثیر می‌گذارند قابل ذکر است. اندازه بانک، اهرم مالی، فهرست‌های فرامرزی و سطح رگرسیون سیاسی و مدنی شرکت می تواند افشا ریسک را تعیین نماید.

شرکت ها باید در استراتژی‌های ارتباطی خود تجدیدنظر کنند و اطلاعات ریسک بیشتری را در رابطه با ریسک نرخ بازده و نمایش ریسک تجاری ارائه دهند. مقررات افشای ریسک باید برای همه شرکت ها اجباری شود، این کار به گسترش شفافیت داده های مالی کمک می کند(سریری، ۲۰۱۸: ۱۶).

ادامه

عوامل زیربنایی عدم انطباق داده های مالی می تواند افشا ریسک را دچار مخاطره نماید. نظارت بر عملکرد حرفه‌ای حساب می تواند کیفیت افشا ریسک را بهبود دهد. تمرکز سیستم حسابداری یکپارچه بر حسابداری از گزاره های محکم برای افشا ریسک به شمار می رود. شیوه های گزارش دهی شرکت ها مهمترین عامل برای تعیین سطح افشا ریسک می باشد.

کمیته استانداردهای حسابداری بین‌المللی، نقش مهمی در هماهنگ‌سازی رویه‌های حسابداری از طریق قالب‌بندی و انتشار استانداردهای حسابداری دارد. این کار گزینه مهمی برای ایجاد افشا ریسک می باشد. استفاده از افشا ریسک در اقتصادهای در حال توسعه و نوظهور گزینه مناسبی به شمار نمی رود. علت این امر این است که شرکت ها در این کشورها از شفافیت کافی برخوردار نیستند.

فقدان زیرساخت گزارشگری مالی در کنار ضعف اجرای مقررات توان مرتبط با قابلیت های افشا ریسک را کاهش می دهد. افشا ریسک در این حالت به مقامات نظارتی وابسته است. هر چه مقامات نظاراتی دقت بالاتری در ثبت اطلاعات صورت های مالی ارایه دهنده، احتمال افشا با کیفیت تر ریسک بیشتر می شود. گزارشگری مالی شرکتی سالم الزامات لازم برای موفقیت برنامه افشا ریسک را به دنبال دارد. رازداری به عنوان یک ارزش حسابداری غالب عنصر مهمی در تعیین سطح افشا ریسک در شرکت می باشد(مختار و همکاران، ۲۰۱۸: ۱).

ادامه

آژانس‌های آماری داده‌های آماری را برای اهداف تحقیقاتی یا اطلاع‌رسانی به سیاست‌های عمومی در اختیار سایر سازمان‌ها قرار می‌دهند. این کار برای افشا ریسک گزینه مناسبی می باشد. در صورتی که داده های ارایه شده شفاف، مالی و براساس برآورده های واقعی باشد. قبل از انتشار داده ها، این آژانس ها تعهد قانونی و اخلاقی برای محافظت از محرمانه بودن افراد در داده ها دارند.

معمولاً خطرات افشا ریسک برای شرکت ها بسیار زیاد است. اگر محرمانگی اطلاعات مخدوش شود ممکن است افشا ریسک غیرواقعی برآورد گردد. به عبارتی این محرمانگی اطلاعات است که افشا ریسک را تعیین می کند. ارزیابی ریسک در کنار قوانین و مقررات تعیین شده است که سطح قضاوت سرمایه گذاران را تعیین می کند.

معیارهای عینی تری برای انتشار داده ها توجه بیشتر سهامداران را جلب می کند و این کار سبب کاهش افشا ریسک می شود. چارچوب کنترل افشای آماری برای ریزداده ها مهمترین عامل برای شرکت های تجاری است. قوانین موقت یا چک لیست‌ها برای ارزیابی ریسک می تواند افشا را افزایش دهد(تیلور و همکاران، ۲۰۱۸: ۳۶۹۳).

مبانی نظری افشا ریسک

افشا معمولاً فرض می کند که قرار گرفتن در معرض یک دانش رایج است. عدم قطعیت قرار گرفتن در معرض عامل، چولگی و کشش بیش از حد را در توزیع جریان نقدی می تواند به افشا بهتر منجر شود. افشای عامل ریسک بر تمام لحظات آن توزیع درست اطلاعات در صورت های مالی است. اثرات عدم قطعیت قرار گرفتن در معرض ریسک بر قیمت سهام و اثرات افشای آن اثرگذار است.

عدم قطعیت دلالت بر چولگی مثبت در توزیع جریان نقدی دارد و این کار ممکن است گزینه های افشا را تغییر دهد. کاهش عدم اطمینان از طریق افشا ممکن است هزینه سرمایه را افزایش دهد. عدم قطعیت مواجهه با عامل ریسک به صورت عدم اطمینان در مورد جریان نقدینگی و بتای سرمایه گذاری شرکت ظاهر می شود(هینله و همکاران، ۲۰۱۸: ۱۹۱).

طبق مقررات الزامی است که عوامل خطری که تأثیر قابل توجهی بر کسب و کار دارند در گزارشگری مالی ارایه می شوند. این موضوع برای تعیین افشا ریسک در شرکت ها بسیار مهم می باشد. افشای کلی ریسک در تأثیرگذاری بر بازده اولیه بسیار مهم است. تنها ریسک سرمایه گذاری در تأثیرگذاری بر بازده اولیه مرتبط با افشا ریسک بسیار مهم است.

افشای ریسک های داخلی و خارجی احتمالاً به دلیل تعمیم پذیری آنها در تأثیرگذاری بر اقدامات سرمایه گذاران مهم نیست. افشاهای مربوط به ریسک های سرمایه گذاری قابل توجه هستند. حقوق صاحبان سهام شرکت هایی که عوامل خطر بیشتری را افشا می کنند، بازده اولیه بالاتری را ایجاد کنند(واسیوزامان و همکاران، ۲۰۱۸: ۱).

ادامه

کاف‌های دانشی قابل‌توجه برای صورت های مالی، میتواند افشا ریسک را تحت تاثیر قرار دهد. شناسایی راه‌هایی برای تحقیقات بیشتر از نظر طرح‌های پژوهشی، تنظیمات، دامنه و نظریه‌ها از الگوهای اصلی برای افشا است. حسابداری ملی، حسابرسی، اقتصادی، حاکمیت، زبان و سیستم‌های حقوقی، به خوبی نشان دهنده افشا ریسک است. اندازه شرکت، رشد، اهرم، ارزش و هزینه سرمایه می تواند افشا را تغییر دهد(ابراهیم و همکاران، ۲۰۲۲: ۱).

ویژگی های اندازه هیئت مدیره و هیئت مدیره مستقل (مدیران غیر اجرایی)، تفکیک وظایف و جلسات کمیته حسابرسی) از نظر آماری تأثیر مثبتی بر افشای داوطلبانه ریسک دادرد. در حالی که این مورد در مورد مالکیت مدیریتی صادق نبود. مدیران مستقل به طور معناداری از افشا ریسک تبعیت می کنند. تأثیر بر افشای ریسک اجباری و اندازه کمیته حسابرسی مثبت بوده است. اهرم و سودآوری از جمله گزاره های مرتبط با افشا است. عوامل تعیین کننده افشا ریسک شامل مقررات اجباری و تمایل بیشتری به انتشار اطلاعات می باشد(الکردی و همکاران، ۲۰۱۹: ۱).

مبانی نظری افشا ریسک

شفافیت بانک ها در مورد سایر انواع ریسک اصلی (مانند کفایت سرمایه، ریسک نقدینگی…) هم برای نظم بازار و هم برای ثبات مالی آنها مهم است. افشای ریسک داوطلبانه شرکتی بر نگهداری وجه نقد شرکتی برای نمونه‌ای از شرکت‌های غیرمالی ضروری است. افشای شرکت‌ها، وجه نقد شرکتی را کاهش می دهد. افشای ریسک شرکت تأثیر منفی بر نگهداری وجه نقد شرکت دارد. تأثیر افشای ریسک بر دارایی‌های نقدی خوب نیست. قابلیت اطمینان افشای ریسک به سطح شجاعت مدیران مالی بستگی دارد. افشای اطلاعات مربوط به ریسک بیشتر در گزارش‌های مالی ایجاد می شود(حاج سالم و حسینی، ۲۰۲۱: ۳۲۸).

پایداری و حاکمیت شرکتی بر افشا اثرگذار است. افشاهای اجباری در مقابل اختیاری کارکردهای کمتری دارند. تنظیم افشای خطرات اقتصادی، زیست محیطی و اجتماعی از گزینه های افشا می باشد. رویه‌های گزارش‌دهی و افشای شرکت‌های معمولا گزینه مناسبی برای سازمان است. گزارش‌دهی یکپارچه، و همچنین افزایش استفاده از اینترنت برای گزارش و افشای ریسک های پایداری گزینه اصلی برای سازمان هستند(دامی و حسینی، ۲۰۱۹: ۳۴۳).

مبانی نظری افشا ریسک

افشای ریسک بدون وزن شامل شش دسته ریسک اعتباری، ریسک بازار، ریسک نقدینگی، ریسک ساختار و کفایت سرمایه، ریسک عملیاتی و سایر ریسک‌های غیرمالی است. سطح متوسط ​​افشای ریسک کل در تمام گزینه های بانکی وجود دارد. درصد عضویت مستقل در هیئت مدیره، اندازه هیئت مدیره بزرگ، اندازه کمیته حسابرسی بزرگ، مالکیت نهادی بالاتر مهمترین گزینه های مرتبط با افشا ریسک است.

اهرم، اخبار بد و مسئولیت اجتماعی بانک با سطح افشای ریسک رابطه منفی دارند. افزایش افشای ریسک به اندازه هیئت مدیره، اندازه کمیته حسابرسی، انواع حسابرس، استقلال، دوگانگی بستگی دارد. اهرم، ، مالکیت نهادی، مسئولیت اجتماعی بانک و اخبار بد عوامل اصلی مؤثر بر سطح افشای ریسک هستند(الغافر، ۲۰۱۹: ۱۵۹).

ریسک به یکی از مهم ترین مسائل تجاری تبدیل شده است. شیوه های افشای ریسک بازار براساس گزینه های اطلاعات شرکتی شکل می گیرد، اطلاعات نامتقارن در کنار سرمایه‌گذاران و سهامداران می تواند سطح افشا ریسک را تغییر دهد. شناسایی ریسک و پیش بینی از کسب و کارها محافظت می کند و ارزش سهامداران را ایجاد می کند. ریسک های مالی، پرسنلی و حقوقی بیشترین نوع ریسک گزارش شده بودند(گونیداکیس و همکاران، ۲۰۲۰: ۱).

میانگین شاخص ریسک پایین است، اما در دوره پس از رکود بیشتر از دوره قبل از رکود است. بیشتر افشاها کیفی هستند، هم به عقب و هم آینده نگر، و لحن منفی از خود نشان می دهند. علاوه بر این، سن شرکت و بخش صنعت تأثیر قابل توجهی بر سطوح افشا دارند(شیوانی و همکاران، ۲۰۱۹: ۱).

مبانی نظری افشا ریسک

کنترل ویژگی های ریسک خاص شرکت از مهمترین گزینه های راهبردهای حسابرسی برای این شرکت ها می باشد. شرکت های با امتیازهای رتبه اعتباری بالا در مقایسه با شرکت ها که دارای رتبه اعتباری پایین تر بودند، مایل به حفظ سطح بالاتری از شفافیت ریسک اعتباری بودند. شرکت های با امتیاز افشای ریسک بالاتر از رتبه‌بندی اعتباری بالاتر نسبت به شرکت های با امتیاز افشای ریسک ضعیف‌تر بهره می‌برند.

شرکت ها می‌توانند تأثیرات مثبتی بر رتبه‌بندی اعتباری خود داشته باشند. رتبه های اعتباری علاوه بر این، ارتباط مثبت بین رتبه اعتباری و افشای ریسک برای شرکت های معمولی بیشتر از شرکت های با ویژگی های خاص است. در مقایسه با شرکت های معمولی، شرکت های با ویژگی های خاص به دلیل ماهیت ریسک کسب‌وکارشان، اطلاعات ریسک کمتری را افشا می‌کنند که به نوبه خود بر رتبه‌بندی اعتباری آنها تأثیر می‌گذارد(گراسا و همکاران، ۲۰۲۰: ۱).

در مجموع دو معیار شهرت شرکت، یعنی ارزش بازار و مازاد بر ارزش بازار نسبت به ارزش دفتری، برای اندازه گیری افشا به کار گرفته شده است. تجزیه و تحلیل محتوای خودکار برای اندازه گیری میزان افشای ریسک کل بسیار مهم به شمار می رود(آروراو همکاران، ۲۰۲۱: ۱).

رابطه بین ترکیب هیئت مدیره و افشای داوطلبانه ریسک در هنگام عدم اطمینان را برای نمونه ای از شرکت های پذیرفته مورد تایید است. ترکیب هیئت مدیره بر میزان و کیفیت افشای شرکت تأثیر می گذارد. با استفاده از تئوری نمایندگی، ما تأثیر ترکیب هیئت مدیره بر افشای ریسک در طول عدم اطمینان شرکت را بررسی می کنیم.

هزینه های نمایندگی شرکت ها، سطح ریسک شرکت، و تأثیر مقررات افشای ریسک اجباری مهمترین گزینه افشا ریسک است. اندازه هیئت‌مدیره و استقلال هیئت‌مدیره به طور مثبت با افشای ریسک شرکت‌ها اثرگذار است. افشای ریسک شرکت به طور مثبت با سطح ریسک و افشای ریسک اجباری مرتبط است. فراوانی جلسات هیئت‌مدیره و تنوع جنسیتی برای افشای ریسک بی‌اهمیت به نظر می‌رسد(آدلوپو و همکاران، ۲۰۲۱: ۱).

ادامه

افشای ریسک متنی با استفاده از لحن حاوی ریسک در گزارش سالانه اندازه گیری می شود. رابطه بین کمیته مدیریت ریسک و افشای متنی ریسک گزینه مناسبی برای سازمان ها است. شرکت‌هایی که دارای کمیته مدیریت ریسک هستند، ریسک بیشتری را افشا می‌کنند. آنها کمیته خاصی دارند که توانایی‌های مربوط به ریسک شرکت را دارند. وجود کمیته مدیریت ریسک برای مدیریت افشای ریسک برای شرکت هایی که در سطح بالایی از صنعت فناوری قرار دارند بارزتر است(اینینگتاس و هاریماوان، ۲۰۲۲: ۳۰).

شیوه‌های افشای ریسک اجباری به طور مثبت بر نوسانات بازده سهام اثرگذار است. افشای ریسک اجباری و داوطلبانه نقدینگی بازار از گزاره های مهم گزارشگری مالی می باشد. تأثیر منفی شیوه‌های افشای ریسک را بر عملکرد مالی دارای اثرات مالی می باشد. شیوه های افشای ریسک در هر دو کشور را بر نقدشوندگی بازار و عملکرد مالی اثرگذار است.

شیوه‌های افشای داوطلبانه و اجباری ریسک را در افزایش نظم بازار و کاهش مشکلات عدم تقارن اطلاعاتی اثرگذار است. تنظیم‌کننده‌ها و سیاست‌گذاران می‌توانند با تکیه بر یافته‌ها استانداردهای افشا گزینه های گزارشگری مالی را بهبود دهد. سطوح شیوه‌های افشای اجباری و داوطلبانه بر افشا ریسک اثرگذار است(کاسامانی و همکاران، ۲۰۲۲: ۱).

اندازه‌گیری کیفیت افشا و رگرسیون داده‌های تابلویی برای بررسی تأثیر عوامل مرتبط با هیئت مدیره ضروری است. اثربخشی قانون شرکت‌ها را در بهبود عملکرد افشا ریسک نشان می دهد. استقلال هیئت مدیره، تنوع جنسیتی هیئت مدیره، اهرم و اندازه شرکت ویژگی هایی هستند که برای افزایش کیفیت افشا ریسک اثرگذار است(امبیتی و همکاران، ۲۰۲۲: ۱).

مبانی نظری افشا ریسک

هاج و هیسان در سال ۲۰۲۱ در نظریه خود ارتباط بین متغیرهای مدیریت مالی و دارایی و افشا ریسک را اثبات کردند. این محققین دریافتند که متغیرهای مدیریت مالی و دارایی می توانند بر سطح افشا ریسک اثرگذار باشند. همچنین آنها به این نتیجه رسیدند که وقتی سطح متغیرهای مدیریت مالی و دارایی دچار تغییر شود.، احتمال تغییر در سطح متغیر افشا ریسک نیز وجود دارد.

الشیرا و همکاران در سال ۲۰۲۱ در نظریه خود اثبات کردند که افشا ریسک می تواند تحت تاثیر ارتباط سیاسی و مالکیت قرار گیرد. به عبارتی افشا ریسک معمولا با تغییراتی که در متغیرهای ارتباط سیاسی و مالکیت ایجاد می شود، دچار تغییر می شود. زمانی که سازمان در نظر داشته باشه سطح افشا ریسک را تغییر دهد.، پیشنهاد می شود که ابتدا سطوح مرتبط با متغیرهای ارتباط سیاسی و مالکیت را تغییر دهد.

ادامه

الساید و الشاندیدی در سال ۲۰۲۱ در مطالعه خود به این نتیجه رسیدند که متغیر افشا ریسک از متغیرهای اثربخشی و کنترل داخلی تاثیر می پذیرد. به این صورت که سطح تغییرات متغیرهای اثربخشی و کنترل داخلی می تواند در سطح افشا ریسک تغییر ایجاد نماید. از سوی دیگر این مطالعه پیشنهاد کرد که برای بهبود در سطح افشا ریسک به نظر می رسد بهبودهایی در سطح متغیرهای اثربخشی و کنترل داخلی می تواند مفید باشد.

فاتموایت و همکاران (۲۰۲۱) این استدلال را داشتند که تغییرات در سطح متغیرهای سود و اندازه شرکت می تواند بر تغییر در سطح افشا ریسک اثرگذار باشد. به عبارتی زمانی که سطح متغیرهای سود و اندازه شرکت دچار بهبود شود، این انتظار وجود دارد که متغیر افشا ریسک نیز تغییر کند. در صورتی که رابطه متغیر های سود و اندازه شرکت با متغیر افشا ریسک همسو و همجهت باشد می توان انتظار داشت که سطح متغیر افشا ریسک با بهبود سطح متغیرهای ارایه شده در تحقیق، بهبود یابد.

 

منابع